42. Blythe - zabójczyni (7)

Wróciłam z podróży. Ja, która niedawno skończyła czytać pierwsze rozdziały Szmaragdowego Lasu i ja, która obiecała wam Blythe - zabójczyni :3

W dzisiejszym rozdziale spotkamy się z niespodziewanym zwrotem akcji. Nie wszyscy mu podołają.

Ale przypomnijmy, co działo się wcześniej.

- Ale was nastraszyliśmy! - zaśmiał się struś, który strząchał z siebie podarte obuwie.

Uwięzieni sapnęli.

- Wiecie, co my przeżyliśmy?! - zaczął opowiadać misiek. - Na szczęście przyszliście nas uwolnić, tak?

Gdy już chcieli potaknąć, coś głośno powiedziało:

- Nie!

I zamknęło drzwi. 

Właściwie to nie było "coś", tylko "ktoś", czyli Blythe. Już ta prawdziwa i to w 100%. Zapanowała ciemność i cisza, aż wreszcie rozpłakał się jamnik Tibo, a po chwili wszyscy - 6 niewinnych Pet Shopów. 

No, to piękny majonez...

Rozdział 7.

 Z oczów Tibo dalej lały się łzy. Padł na brudną podłogę. 

- Nie, nie! - Marcel podszedł do niego, by pomóc mu wstać. - Nie możemy się poddać! Jakim prawem nas tu zamyka?

Zwrócił uwagę reszty. Powoli podniosły łebki.

- Poza tym wszyscy zorientują się, że zniknęliśmy! - królik stanął na skrzynce, by wszyscy go widzieli. - Jest nas tyle, że wygramy z każdą Blythe na tym świecie!

Był w tym sens. Widocznie tak wielki, że struś przesunął się wyższy stopień schodów i kopnął drzwi. Nic. Jeszcze raz, mocniej. Wszyscy krzyczeli i podskakiwali. "Dalej, kop, dalej!" - niemal śpiewały. Noga ptaka znów wysunęła się do przodu i uderzyła w mocne drewno.

- Nie dasz rady - ktoś go zgasił.

To też było do poparcia. Solidne, grube drzwi VS malutki strusiek.

- Spróbujmy inaczej - odpowiedział po długiej chwili. Zastanawiał się, ale niedługo. 

Spadł, a jego ciałko zatrzymało się dopiero kilka schodków niżej.

Drzwi otworzyły się na całą szerokość. Stała w nich - znowu - Blythe. Na pewno prawdziwa. 

Co może zrobić? Tibo postanowił ruszyć się. To był błąd.

- Cicho! - zza pleców wyciągnęła wielką butlę i pokazała, że może nią rzucić, jeśli jakiś petshop jeszcze się poruszy.

To jak gra w baba jaga paczy, pomyślała rozpaczliwie panda. 

- Teraz chodźcie za mną.

No cóż, trzeba było być posłusznym, jeśli nie chce się skazać całej grupki na śmierć.

Serca biły mocno, jakby chciały wyrwać się z piersi. Nogi drżały, a jednak musiały wejść po schodkach, przejść przez ok. dwumetrowy korytarzyk, a następnie, wreszcie - na świeże powietrze przez jedne z wielu drzwi!

Ziemia - chciało się ją ucałować. Wydawała się być mięciutka i kochająca. Drzewa wyższe, bardziej zielone. Śpiew ptaków lepszy od ulubionego radia, a słońce przyjacielskie.

- Usiądźcie na trawie - rozkazała. Jej głos zmienił się. Był taki nieprzyjemny i... chłodny. Jakby nic nie ruszyło jej emocji, kiedyś delikatnych uczuć.

Tylko to? Niemożliwe. I gdzie wszystkie petshopy? Tibo cudem ugryzł się w język. Było tak cicho, że to aż nieprawdopodobne.

- Pewnie zastanawiacie się, gdzie reszta... - jakby odgadła myśli psiaka. Minęła długa chwila, zanim w ogóle się odezwała. - Po prostu nie sprawią już problemów. Uśpiłam ich. Gazem usypiającym, dla bardziej ciekawskich. A wy... wy jesteście inni. Już was w to wtajemniczyłam, za późno na odwrót. Teraz mnie znacie. Szczególnie ty - skierowała wzrok na pandę. - Ciesz się, że jeszcze żyjesz. 

Nie odpowiedziała, ale potaknęła przerażona.

- Mój plan snułam od dawna. Bardzo dawna. Kiedy postanowiłam zostać opiekunką, kochałam was. Ale teraz będzie lepiej, jesteście plagą w tym mieście. 

Trochę zabolało, ale i zastanawiało. Faktycznie, jak Blythe miała zaopiekować się prawie setką LPS nie wpadając przy tym w zabójczą chorobę psychiczną? Nigdy nie miała czasu dla siebie, bo zajmowała się nimi. Wreszcie postanowiła to zmienić. Niestety, wybrała nie tę drogę.

- J... jaki plan? - postanowił odezwać się struś. Jego głos był cieniutki, a dziewczyna ledwo dosłyszała, co mówi.

Uśmiechnęła się złowieszczo.

- Wiedziałam, że spytasz. Plan pozbycia się was i ucieknięcia gdzieś daleko. Bez was. Ale nie uda mi się to bez was.

Co?!

- Gdy reszta się zbudzi, zachowujcie się normalnie. Jednak macie zadanie. Macie zwabiać do mnie petki. Potajemnie, do tych krzaków - wskazała palcem gęstwinę - i o wyznaczonych godzinach. Zawsze o 19.

Pomoc w zbrodni... To wiele. Królik już wytworzył w wyobraźni ten obraz; idzie ze swoim największym przyjacielem na wieczorny spacer w obietnicy słodkiej niespodzianki za kawałkiem zieleni. I to byłby jego ostatni widok. A wszystko to spowite mroczną tajemnicą, gdyż nikt nie może się o niczym dowiedzieć... I tak codziennie.

- Nie zgadzam się! - odezwał się śmiało. - 19.00 to przecież czas Wieczorynki!

Przeszyła go wzrokiem.

- Dobrze, że poruszyłeś ten temat. Każdy, kto się sprzeciwi, spotka się z tym - rzuciła nożem w ziemię. Ostrze wbiło się głęboko. - Za to posłusznych czeka nagroda. Życie. Propozycja nie do odrzucenia, prawda? - zaśmiała się głośno.

Nie było wyboru. Nikt nie chciał zginąć.

- Wy... Cała ósemka. Tibo, widzę cię w tej roli. Pandziu, przyniesiesz mi tyle krwi, ile trzeba... Wszystko! Marcel, masz talent szpiegowski. Wiem to i przyda ci się to. Melo (struś) i cała reszto - przerwała na chwilę, by obejrzeć miny wszystkich LPS - pancerniku Danon, suko Melanie, ślimaku Gacusiu, lwie - starała się przypomnieć jego imię - Mufaso i świnko Gerdo - wiem, że się na to godzicie. Może nawet i z chęcią.

W Gerdzie, dotąd spokojnej, wręcz się gotowało. Gapiła się w ziemię i rozkopywała glebę kopytem 

- Nie... - najpierw szepnęła do siebie. - Nigdy!!! 

Krzyk rozniósł się po całej dolinie. Świnka zerwała się z miejsca. Ze złością w oczach, ogniem i nienawiścią skoczyła na Blythe. Od razu poczuła smak kary za nieposłuszeństwo. W trakcie lotu trafiła ją kulka. Ciało skończyło w kałuży krwi.

- Ni... - wydobyła z siebie ostatni pomruk i zamknęła okrągłe, duże oczy. 

Zwierzątka odsunęły się, piszcząc oraz przymykając oczy. Nie mogły na to patrzeć.

- Słabi jesteście - skomentowała opiekunka. - Ale chociaż nada się na test. Idźcie ją wyrzucić do bagna. Bez zastanowienia! Zróbcie to teraz. Uwierzcie mi... - kopnęła Gerdę w stronę reszty. - Po jakimś czasie stanie się to przyjemnością.

CDN.